PLEMIĘ / TRIBE

PLEMIĘ / TRIBE
Centrum Kultury Zamek

12.06.2023 wernisaż g. 18:00, podczas otwarcia występ zespołu Trzy minuty romantyzmu x Helena / opening at 6:00 PM, during the opening performance by the band Trzy minuty romantyzmu x Helena

13-18.06.2023 wystawa otwarta w godzinach 12:00-20:00 / exhibition open from 10 AM-8 PM

13.06 18:00 oprowadzanie kuratorskie z Izabellą Gustowską /6 PM curatorial walk with Izabella Gustowska

Osoby Artystyczne / Artists:

Clementyna Adamczak
Krzysztof Badowiec
Mieszko Dobek
Barbara Gryczan
Izabella Gustowska
Katsiaryna Kardash
Blanka Kęstowicz
Hanna Klewiado
Adrianna Metryka
Antoni Możdżeń
Izabela Nykiel
Izabela Sitarska
Natalia Sroka
Aleksandra Szalińska
Weronika Witkowska

Wystawa Pracowni Filmu Eksperymentalnego I / Działania Performatywne i Filmowe / Exhibition of the Experimental Film Studio I / Performative and Film Activities
prof. Izabella Gustowska
mgr. Izabela Sitarska

Uniwersytet Artystyczny im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu we współpracy z Centrum Kultury ZAMEK / University of Fine Arts in Poznań in cooperation with ZAMEK Culture Centre

identyfikacja wizualna wystawy/ visual identity of the exhibition
Antoni Możdżeń

architektura multimediów i produkcja techniczna wystawy / multimedia architecture and technical production of the exhibition
Fundacja DamDam
kolektyw .wju #wjuvjs
Mikołaj Ludwik Jaksim
Jędrzej Borkiewicz
Wojciech Didkowski
Jakub Kosecki

Na Parnasie nie ma kogo kochać – tekst towarzyszący wystawie

Julia Stachura

Mity mają swoje boginie, matki, siostry, nimfy, kochanki, przyjaciółki, osoby. Ich historie były pisane z perspektywy męskich fantazji, oczekujących seksapilu, podniecenia, uległości, bezsilności. Nauka mitologii rozpoczyna się w szkole podstawowej. Na lekcji czytamy o kobietach skazanych na przemocowe związki, ofiarach agresji i komedii omyłek, która rzadko śmieszy, a częściej kończy się kazirodztwem. Mężczyzna, bóg, ojciec, fallus, zwierzę, jest nieprzewidywalną siłą, biorącą co chce i kogo chce, bez pytania i bez zgody.

“W lesie nazywano nas dziewczynami, a dziewczyny poza lasem - nimfami. Zdaje się więc, że niewiele między nami różnic. Miałyśmy być urodziwe, pląsać bez celu wśród saren oraz kwiatków, ładnie śpiewać i tańczyć niezależnie od nastroju, a najlepiej mieć jeden nastrój - radosny. I dużo się razem kąpać, koniecznie nago, oraz udawać, że nie przeszkadzają nam erekcje niedbale skrywane po okolicznych szuwarach”

Tak głosem Eurydyki pisze Aleksandra Zbroja w antologii Ziarno granatu. Mitologia według kobiet, odwracającej męskocentryczną perspektywę mitów w stronę współczesnego, feministycznego odczytania, zwracającego kobietom sprawczość. Nowe historie przedstawiają bohaterki świadome swojej siły, cielesności, a także narracji jaka wokół nich zdążyła narosnąć.

Książka dostarczyła inspiracji dla wystawy “Plemię”, zbierającej prace młodych osób twórczych pytających o zasadność i przystawalność mitów do współczesnego świata. To jednocześnie pytanie o to kto zyskuje na narracji ograniczającej podmiotowość kobiet do rozkazującego trybu “nie wychylaj się”, “nie rób scen”, “nie zmyślaj”; a także jakie mechanizmy kulturowe, polityczne i społeczne je podtrzymują.

“Plemię” podąża ścieżkami matek założycielek, inspirują się zarówno mitycznymi kobietami-boginiami, jak i nowym trybalizmem. To teoria akuta przez Glorię Evangelinę Anzaldúa’ę, queerową Chicanę i feministkę, według której nowe plemiona burzą matrycę narzuconych kategorii tożsamości, budując sojusz przeciwko hegemonistycznej kulturze opresji, kontroli i władzy. Poszukują nowego języka i nowych pojęć, aby mówić o współczesnych sytuacjach i rzeczywistościach w których żyją i pracują.

Dziś tkaczki korzystają z maszyn Singera. Czerpaną z gniewu siłę, pozwalającą na zemstę za gw@łt ucieleśnia pulsująca czerwień. W labiryncie nie mieszka już dłużej Minotaur, a podróż przez jego korytarze prowadzi do źródeł nadzoru i kontroli monitoringu Security. Odnaleziony w symfonii miejskich faktur rytm, ruch i rama wyraża się w tańcu. Dziewczęcość jest mnogością, czułością, powrotem do natury. Wszystkie hierarchie zostają zdekonstruowane, wygrywa wspólnotowość.

Z ziaren granatu sączy się krew, która pamięta. Trwając w złości, zaciskając pięści, zaciskając usta, powstrzymując łzy - pamięta. Wszystkie momenty, w których czuło gniew. Wszystkie momenty, w których czuła bezsilność. Krew pamięta i śpiewa, donośnym głosem, tak aby dosięgnął Eurydykę, Meduzę, Persefonę, Echo, Kasandrę, Helenę, Jokastę, Ifigenię, Medeę, Penelopę, Europę, Ledę: chcemy całego życia, chcemy całej podmiotowości, chcemy całej przyjemności, chcemy całej zapłaty, chcemy całego szacunku, chcemy całej historii.

EN

There is nobody to love on the Parnassus

Julia Stachura

Myths have their goddesses, mothers, sisters, nymphs, lovers, friends, and people. Their stories were written from the perspectives of male fantasies, demanding sex appeal, arousal, submissiveness, and powerlessness. We are learning about mythology in school. During classes, we read about women destined to stay in abusive relationships, victims of violence, and comedy of errors that is more likely to end with incest than a joke. Man, god, father, phallus, animal, is an unpredictable force, taking whatever and whomever he wants, without question or consent.

“In the forest, we were called girls and the girls outside the forest were called nymphs. It seems to be little differences between us. We were supposed to be pretty, prancing around without purpose, among deers and flowers, singing and dancing nicely, regardless of our mood, and preferably have one mood - joy. And to bathe together a lot, necessarily naked, and pretend not to be disturbed by erections carelessly hidden in the surrounding rushes.”

This is the voice of Eurydice, written by Agnieszka Zbroja in the anthology "Ziarno granatu. Mitologia według kobiet” [“Pomegranate Seed. Mythology According to Women”] turning the male-centric perspective of myths into a contemporary, feminist reading, returning the agency to women. The new stories depict heroines aware of their power, their bodies, and the narrative that has grown around them.

Drawing inspiration from the book, the exhibition “Plemię” [“Tribe”] collects works by young creatives asking questions about the adaptation of myths to the modern world. At the same time, it is a question about who benefits from a narrative that limits women's subjectivity to the commanding mode of "keep your head down," "don't make a scene," and “don't fake"; and what cultural, political and social mechanisms sustain them.

“Plemię” [“Tribe”] follows the paths of the founding mothers, influenced by both mythical goddesses and the new tribalism. It's a theory initiated by Gloria Evangelina Anzaldúa, a queer Chicana and feminist. According to her, the new tribes are tearing down the matrix of imposed identity categories, building an alliance against the hegemonic culture of oppression, control, and power. They are looking for a new language and new concepts to talk about contemporary situations and realities in which they live and work.

Today’s weavers are using Singer’s sewing machines. The power drawn from anger, allowing for r@pe revenge is embodied by the pulsating color red. The labyrinth is no longer inhabited by the Minotaur, and a journey through its corridors leads to the source of surveillance and Security's monitoring control. Found in a symphony of urban textures, rhythm, movement, and frame are expressed in dance. Girlhood is multiplicity, tenderness, and a return to nature. All hierarchies are deconstructed, and the community wins.

From the seeds of the pomegranate oozes blood, which remembers. Existing in anger, clenching fists, tightening lips, holding back tears - blood remembers. All the moments when they felt anger. All the moments when she felt powerlessness. Blood remembers and sings, in a loud voice that reaches Eurydice, Medusa, Persephone, Echo, Cassandra, Helen, Jocasta, Iphigenia, Medea, Penelope, Europa, and Leda: we want whole life, we want whole empowerment, we want whole pleasure, we want whole payment, we want whole respect, we want whole history.